دو راهی

دوست عزیزم چند روز یه که نتونسته  بره محل کارش،  یهو هفته پیش دچاراسپاسم  در ناحیه کمر شد، به قول همسرش میگه حرفهای من  کمرت رو شکست. راست میگه بعد از اینکه فوبیای مهریه اش بالا زد ، حرفهایی بهش زد که  دوستم  از بدجنسی ابن آدم متعجب شده بود ، حیف که از اون زن هایی نیست که دهنش باز کنه و هرچی که لازمه نثارش کنه ، اصلا دنبال مهریه نیست، اصلا اینکه یه زن ، همسرش رو موقع جدایی آس و پاس می کنه از نظرش انسانی نیست. چند روز بعد از دیوانگی همسرش،  توافق کردند رو بخشش  مهریه و گرفتن حقوقی برای دوستم. تو وقت اضافه هستند دوستم گفت تا با وکیل صحبت نکنم چیزی رو امضا نمی کنم . شوهرش  میگه مهریه رو ببخشی حالم خوب میشه. دوستم  همه ی خشم ها و دردهای این داستان رو تو خودش ریخت و حضورش رو تحمل کرد ولی بعدش غصه هاش در قالب درد جسم  بیرون  زد. دو راهی سختیه .... از طرفی  خودش دل چرکینه و با شناختی که از روحیه اشدارم اگه قابل بخشش بود ، می گذشت ولی از همسرش دلزده شده سر این  حرفها. این حرفها خط قرمزش بود. اگه همسرش دست روش بلند می کرد ، بخشش راحتتر از این حرفها بود. از طرفی داشتن  فرزندان کوچک که از جدایی، لطمات جبران ناپذیری می بینند. مطمئنا نمی تونه اونها رو قربانی کنه ، چون همسرش  علارغم بدخلقی هاش ، پدر خوبیه... ..... نمی دونه بعد از بخشش مهریه و  حق طلاق و حضانت چکار کنه . ..... یعنی زمان نرمش می کنه ؟ چطور می تونه مردی رو در آغوش بگیره  که کلمات رو مثل چاقو تو قلبش  فرو کرد.. میگه دیگه جسمم قبولش نمی کنه.بهش بگه تو یه خونه باشیم  تا بچه ها بزرگ بشن بدون رابطه؟ .......، و بهش بگه بره سراغ هر زنی که می خواد؟ البته مردها تو این مورد نیازی به کمک ندارند.. خودشون گلیمشون رو از آب  بیرون می کشن. دوستم به همسرش  گفته نیاز به زمان داره که ببینه این زخم التیام  پیدا می کنه یا نه ؟البته همسرش معتقده که حرفه ای خیلی بدی نزده... آدم چی بگه به این آدم...دوستم نمی تونه به راحتی از رفتار اخیرش چشم پوشی  کنه.